Magiczne czary i zaklęcia są godne uwagi i interdyscyplinarnej analizy z wielu względów, na czele wysuwa się tutaj ich aspekt językowy. Język stosowany w antycznych czarach i zaklęciach jest bardzo oryginalny, stojący na granicy tego, co ziemskie i tego, co niebiańskie, pozazmysłowe. Jakie zabiegi stosowali twórcy dawnych magicznych czarów i zaklęć? Czy kod magiczny był bliższy językowi potocznemu, mówionemu, czy raczej naśladował pełne emfazy literackie hymny religijne? Zachęcamy do lektury niniejszego artykułu, gdzie staraliśmy się zebrać informacje kluczowe dla poznania i należytego zrozumienia języka typowego dla magicznych czarów i zaklęć w czasach antycznych.
Zasady efektywnego rzucania zaklęć i odprawiania czarów
Niezależnie od celu, jaki jest związany z magicznymi czarami i zaklęciami, trzeba przestrzegać określonych zaleceń, które pozwalają uniknąć nam błędów, opóźnień, czy pewnych rozczarowań. Zaleca się pozbycie wszelkich dystrakcji, czyli rozpraszaczy podczas praktyk magicznych. Konieczne jest oczyszczenie wszelkich składników i narzędzi, jakie będą stosowane podczas zaklęć. Warto zawczasu zastanowić się nad celem zaklęcia i adresatem naszej prośby, a następnie wyznaczyć krąg wokół przestrzeni, gdzie będą realizowane magiczne rytuały. Pamiętajmy, że magia - także ta współczesna to specyficzny rodzaj współczesnej psychoterapii lub psychoanalizy, dlatego przygotowując się do rzucania zaklęć czy odprawiania czarów należy być pełnym nadziei i dawać temu wyraz w słownictwie kierowanym do bóstw, duchów opiekuńczych.
Szczególnie bliskie relacje z bogiem, czy duchami
W starożytnych źródłach dotyczących praktyk magicznych i teorii rzucania zaklęć znajdziemy ważne stwierdzenie, że zaklęcia to szczególne próby nawiązania relacji z bogiem, czy bóstwem. Właśnie dlatego wiele zaklęć przywodzi na myśl uroczyste hymny, rozbudowane inwokacje, czy inne osobliwe wezwania bóstwa. Dawni magowie odnosząc się z prośbą o pomoc, czy rzucając zaklęcie w określonym celu, wymieniali dziesiątki imion, tytułów, funkcji, czy też epitetów bóstw albo duchów opiekuńczych. Magiczne czary i zaklęcia to bez wątpienia okazja do nawiązania bliższej więzi z bóstwem czy duchem, nierzadko poprzedzają je zwroty modlitewne – poprzez których wypowiadający zaklęcie pragnie zapewnić o swym zaufaniu i szacunku wobec adresata.
Osobliwe zabiegi językowe stosowane w zaklęciach
Czytając dawne zaklęcia zachowane np. na papirusach, czy tabliczkach glinianych nie można oprzeć się wrażeniu, że wiele z nich spełniać miało funkcję perswazyjną. Wiele zaklęć było formułowanych w taki sposób, że niejako wymuszały one coś od boga, albo zachęcały usilnie do łaskawości duchów. Zaklęcia to bardzo oryginalne połączenie języka mówionego z językiem literackim – z jednej strony nadawca pragnął przemawiać w prostych słowach, by pokazać towarzyszące mu emocje, z drugiej zaś styl wypowiedzi miał na celu uwydatnić wiedzę maga. Panowało przekonanie, że bóstwa szczególnie chętnie spełniają prośby osób kompetentnych, posiadających rozległą wiedzę np. na temat epitetów, czy cech charakterystycznych bóstwa. Zachowane do naszych czasów formuły zaklęć np. do Hermesa pokazują, że magiczne czary i zaklęcia nader harmonijnie łączyły się z przeżywaniem jedności z bogiem. Jeśli interesujecie się historią magii, z pewnością słyszeliście już pojęcie takie jak ,,systasis” czyli spotkanie/audiencja u boga. Większość zaklęć, jakie przetrwały do naszych czasów w materiale źródłowym to nie są jakieś przypadkowe, prymitywne wyzwania, ale monumentalne, bardzo kunsztowne zwroty będące swoistą autoprezentacją maga i objawieniem jego oczekiwań wobec bóstw, czy duchów, do których kierowano prośby. Do szczególnego rodzaju zaklęć w starożytności należały te określane jako ,,apathanatismos” czyli ,,unieśmiertelnienie” – pragnienie kontynuowania egzystencji po śmierci, już w zaświatach. Tego rodzaju zaklęcia przybierały specjalną formę i składały się z: ,,klesis”(przywołania), ,,praxis” (opisu sposobu działania), ,,logos” (odpowiednich formuł modlitewnych) oraz ,,phylakterion” (formuł mającymi zapobiec skutkom ewentualnego gniewu ze strony bogów).
W dawnych czasach bardzo trudno było oddzielić magiczne zaklęcie od modlitwy, dlatego wiele zaklęć może dziś zaskakiwać swoim literackim stylem i nagromadzeniem środków stylistycznych. Zdaniem współczesnych wróżbitów dziś podczas rzucania magicznych zaklęć i odprawiania rytuałów liczą się przede wszystkim szczere intencje, wiara w to, że adresat zaklęcia znajdzie rozwiązanie naszego problemu.